Samenvatting
Om mijn keuze voor het vismes ergonomisch te onderbouwen, moest ik enkele dingen in acht nemen. De beweging die gemaakt wordt bij het gebruik van het vismes, is niet dezelfde die bij een gewone snijbeweging. Deze beweging, die een beetje kracht vereist, wordt uitgevoerd door de Pectoralis Major en de Coracobrachialis. Het is een draaibeweging waarbij de bovenarm in dezelfde richting blijft maar om zijn eigen as roteert waardoor de onderarm(gebogen) naar de torso toe draait.
Voor de preciezere bewegingen gebruikt men de Extensor Carpi Radialis Longus. Dit is de beweging waarbij men de hand plooit met de handpalm richting de onderarm.
Als laatste wordt gebruik gemaakt van de duim die het handvat tegen de dexter (wijsvinger) duwt om het mes op zijn plaats te houden.
Enkele veiligheidsmaatregelen zijn van toepassing (het product is en blijft een mes). Hoewel de snede niet heel scherp is (niet nodig want het dient niet om door taaie vezels te snijden als een vleesmes), kan het toch nog snijden en zowel de punt als de weerhaak kunnen door huid prikken. Door de inklapfunctie kan het snijvlak weggestopt worden samen met de punt. Die worden in het houten handvat verhuld. De weerhaak moet echter worden afgestopt zodat deze niet door stof of huid snijdt bij het vervoeren ervan. Hij is echter nog steeds puntig genoeg om visgraten uit de vis te plukken. Als extra maatregel is er een stoffen zakje aan het ontwerp toegevoegd ter bescherming.
Tot slot is het houten handvat vervaardigd uit Kingwood (een tropische hardhoutsoort die bijna uitsluitend voor exclusieve pennen en messen gebruikt wordt). Hardhout is uitstekend voor het vervaardigen van handvaten vanwege zijn natuurlijke structuur en doordat het (na afwerking) geen kleurstoffen afgeeft, geen chemicaliën bevat, niet kan roesten en geen splinters geeft. Daarnaast is het ook water- en vetbestedig waardoor het afgewassen kan worden en geen vlekken achterblijven wanneer er etensresten of vet op gemorst worden.
In de vorm is een inkeping gemaakt waarin het lemmet bijna geheel kan verdwijnen zodat het in 'rust' geen schade kan aanrichten. De vorm van het handvat zelf is aan de hand aangepast zodat zowel links- als rechtshandigen het makkelijk kunnen hanteren (let wel, de vingerholten zijn geplaatst voor het vasthouden van een vismes, niet voor de greep op een standaard snijmes).
Terwijl men een snijmes vaak vasthoudt als een pen, moet men het vismes hanteren alsof men een dun plankje plat tussen duim en wijsvinger houdt.
Om mijn keuze voor het vismes ergonomisch te onderbouwen, moest ik enkele dingen in acht nemen. De beweging die gemaakt wordt bij het gebruik van het vismes, is niet dezelfde die bij een gewone snijbeweging. Deze beweging, die een beetje kracht vereist, wordt uitgevoerd door de Pectoralis Major en de Coracobrachialis. Het is een draaibeweging waarbij de bovenarm in dezelfde richting blijft maar om zijn eigen as roteert waardoor de onderarm(gebogen) naar de torso toe draait.
Voor de preciezere bewegingen gebruikt men de Extensor Carpi Radialis Longus. Dit is de beweging waarbij men de hand plooit met de handpalm richting de onderarm.
Als laatste wordt gebruik gemaakt van de duim die het handvat tegen de dexter (wijsvinger) duwt om het mes op zijn plaats te houden.
Enkele veiligheidsmaatregelen zijn van toepassing (het product is en blijft een mes). Hoewel de snede niet heel scherp is (niet nodig want het dient niet om door taaie vezels te snijden als een vleesmes), kan het toch nog snijden en zowel de punt als de weerhaak kunnen door huid prikken. Door de inklapfunctie kan het snijvlak weggestopt worden samen met de punt. Die worden in het houten handvat verhuld. De weerhaak moet echter worden afgestopt zodat deze niet door stof of huid snijdt bij het vervoeren ervan. Hij is echter nog steeds puntig genoeg om visgraten uit de vis te plukken. Als extra maatregel is er een stoffen zakje aan het ontwerp toegevoegd ter bescherming.
Tot slot is het houten handvat vervaardigd uit Kingwood (een tropische hardhoutsoort die bijna uitsluitend voor exclusieve pennen en messen gebruikt wordt). Hardhout is uitstekend voor het vervaardigen van handvaten vanwege zijn natuurlijke structuur en doordat het (na afwerking) geen kleurstoffen afgeeft, geen chemicaliën bevat, niet kan roesten en geen splinters geeft. Daarnaast is het ook water- en vetbestedig waardoor het afgewassen kan worden en geen vlekken achterblijven wanneer er etensresten of vet op gemorst worden.
In de vorm is een inkeping gemaakt waarin het lemmet bijna geheel kan verdwijnen zodat het in 'rust' geen schade kan aanrichten. De vorm van het handvat zelf is aan de hand aangepast zodat zowel links- als rechtshandigen het makkelijk kunnen hanteren (let wel, de vingerholten zijn geplaatst voor het vasthouden van een vismes, niet voor de greep op een standaard snijmes).
Terwijl men een snijmes vaak vasthoudt als een pen, moet men het vismes hanteren alsof men een dun plankje plat tussen duim en wijsvinger houdt.
Vorm en Gebruik
Het Verhaal
Het Verhaal
De eerste taak die we kregen tijdens de zeswekenproef was om tien verschillende voorwerpen mee te brengen die ons inspireerden qua vorm, gebruik of achtergrondverhaal. Mijn voorwerpen waren niet zo willekeurig gekozen als bij de meeste anderen. Ik wist immers al wat we ermee zouden moeten gaan doen. Mijn eerste collectie bestond uit:
-Een smeedijzeren blaadje
-Een kubusvormig glazen flesje voor geurstokjes
-Een ring
-Manchetteknopen
-Een blikje met een gotisch lettertype
-Een pikzwart Nespresso-doosje
-Een mechanische speeltje
-Een spiegelende knikker
-Een glazen bol
-Een ouderwetse claque
Uit deze tien voorwerpen kwam direct een bepaalde stijl naar voren: rustiek, ouderwets naar het klassieke toe. Kort samengevat kon die stijl als 'retro' worden omschreven en dat werd dan ook mijn uiteindelijke thema.
Maar toch passte alle voorwerpen er niet 'perfect' bij. Dus voor mijn tweede collectie moesten er hier en daar wat aanpassingen gebeuren.
Het flesje, het blikje, de doos, het speeltje, de knikker, de bol en de claque werden allemaal vervangen om verschillende redenen.
-Een kubusvormig glazen flesje voor geurstokjes: Het gebruik ervan mocht dan wel klassiek zijn maar de vorm gaf een meer modernistische uitstraling die niet bij de rest van de collectie en het thema paste. Het glas was ook tè helder waardoor het er heel abstract uitzag.
-Een blikje met een gotisch lettertype: Hoewel het lettertype een prachtige voorbeel van de klassieke stijl was, gold dat niet voor de rest van de vorm. Het blik zelf was te rechtlijnig en het kleurgebruik samen met het grijs van het materiaal paste meer thuis in de moderne tijd.
-Een pikzwart Nespresso-doosje: De pikzwarte kleur gaf het doos een tijdloze look maar uiteindelijk bleef het doosje van karton en dat hoorde niet thuis in mijn collectie.
-Een mechanische speeltje: Dit voorwerp had eventueel nog deel kunnen uitmaken van mijn tweede collectie door zijn materiaal en ouderwetse mechaniek, maar de vorm hoorde er niet helemaal in thuis. De overige voorwerpen neigden naar het strakke, klassiek en niet naar het speelse toe. Dit voorwerp heeft uiteindelijk dan ook een plaatsje gevonden in de collectie van Elyse die als thema 'mechanisch' had.
-Een spiegelende knikker: De knikker paste eigenlijk alleen qua achtergrond informatie in de collectie thuis. Knikkers zijn een oeroud voorwerp dat doorheen de eeuwen telkens weer een heropleving beleefd heeft. Het spiegelende oppervlak hoorde eerder thuis in het abstracte.
-Een glazen bol: Paste gewoon niet in het geheel. Het materiaal was te modern, het design vereiste een sterke lamp die er te modern uitzag en de vorm hoorde niet bij het klassieke thema.
-Een ouderwetse claque: De claque is pas later uit de collectie gehaald omdat alle andere voorwerpen uiteindelijk van metaal of gelakt hout gemaakt waren. Om hem niet helemaal te vergeten heb ik hem gedragen tijdens mijn presentatie. Want wat straalt er nu meer 'retro' uit dan een ouderwetse 'bompa-claque'.
Natuurlijk moesten al deze voorwerpen vervangen worden om mijn collectie weer aan te vullen. Zeven van de tien voorwerpen... Dat was toch meer dan ik oorspronkelijk gedacht had. Dus ging ik opnieuw op zoek. Deze keer had ik echter als wat opzoekwerk verricht en kon ik gericht op zoek naar 'retro' voorwerpen. Uiteindelijk koos ik ervoor om de volgende voorwerpen in mijn finale collectie op te nemen:
-Een antieke staanklok
-Een heupfles/zakflacon
-Een oude bierfles
-Wandelstokken
-Een pijp
-Een ouderwetse mechanische koffiemolen
-Oude horloges + een zakhorloge
(-een speelgoed auto van gelakt hout)
Met deze zeven nieuwe voorwerpen, plus de drie resterenden van de oorspronkelijke collectie kon ik aan de slag. Tijdens de lessen probeerde ik voornamelijk opstellingen waarbij de verschillende voorwerpen samen het thema naar voren moesten brengen. Telkens kreeg ik als commentaar dat ze allemaal wel een retro uitstraling hadden en ze allemaal goed bij elkaar paste maar niet tot hun recht kwamen in de omgeving.
De voorwerpen verschilden allemaal van grote, materiaal en gebruik maar toch leken ze op een bepaalde manier allemaal bij elkaar te passen, op welke manier ik ze ook ordende. De combinatie van glas, hout en metaal hoorde gewoon ze goed samen dat de uiteindelijk opstelling van de voorwerpen onderling, geen groot verschil zou maken.
Dus moest ik vooral aan de gehele presentatie werken en minder aan de opstelling van de voorwerpen apart denken.Wat kon al deze voorwerpen verenigen en paste daarbij zelf in de collectie? De oplossing vond ik toen ik bij mijn grootmoeder op zolder, op zoek ging naar inspiratie. Daar stond hij dan, een kast zou ouderwets en retro als ik mij maar kon inbeelden. Weliswaar onder een dikke laag stof en spinnewebben maar nog in perfecte staat. Gelakt hout, krullen in de detailering van dat hout, beneveld glas met een kleine tekening in verwerkt. Dit was gewoon perfect. Na al het stof weg te poetsen de spinnen uit hun webben te jagen, was de kast een deel geworden van mijn collectie. De voorwerpen kwamen nu nog meer tot hun recht nadat ik ze in, op en tegen de kast geplaatst had.
Dan kwam het uiteindelijk nog op een aspect neer. De opgeving. Onze school is niet het meest stichtelijke voorbeeld als het aankomt op het thema 'retro' of 'klassiek' dus moest ik op zoek naar een plekje waar de toch was.
Uiteindelijk kwam ik uit op twee mogelijke locaties in de school: de bibliotheek en de inkomhal(hier waren de vloer en de muren niet van gegoten beton maar zak je de voegen nog steeds wat het een minder moderne uitstraling gaf hoewel de gebruikte steensoorten toch nog redleijk modern oogden). De bibliotheek geaf echter het probleem dat mede studenten zich er al gevestigd hadeen én dat er simpelweg geen plaats was waar ik mijn kast kon zetten waardoor het in de omgeving opging. Of het stind klem tussen de rekken, of het stond tegen de glazen muur. En die leek al helemaal niet klassiek. Dus was mijn uiteindelijke presentatie een antieke kast in de inkomhal met mijn voorwerpen erin, erop en ertegen uitgestald. Dat alles terwijl ik retro gekleed mijn uitleg deed aan mijn medestudenten en leerkrachten.
-Een smeedijzeren blaadje
-Een kubusvormig glazen flesje voor geurstokjes
-Een ring
-Manchetteknopen
-Een blikje met een gotisch lettertype
-Een pikzwart Nespresso-doosje
-Een mechanische speeltje
-Een spiegelende knikker
-Een glazen bol
-Een ouderwetse claque
Uit deze tien voorwerpen kwam direct een bepaalde stijl naar voren: rustiek, ouderwets naar het klassieke toe. Kort samengevat kon die stijl als 'retro' worden omschreven en dat werd dan ook mijn uiteindelijke thema.
Maar toch passte alle voorwerpen er niet 'perfect' bij. Dus voor mijn tweede collectie moesten er hier en daar wat aanpassingen gebeuren.
Het flesje, het blikje, de doos, het speeltje, de knikker, de bol en de claque werden allemaal vervangen om verschillende redenen.
-Een kubusvormig glazen flesje voor geurstokjes: Het gebruik ervan mocht dan wel klassiek zijn maar de vorm gaf een meer modernistische uitstraling die niet bij de rest van de collectie en het thema paste. Het glas was ook tè helder waardoor het er heel abstract uitzag.
-Een blikje met een gotisch lettertype: Hoewel het lettertype een prachtige voorbeel van de klassieke stijl was, gold dat niet voor de rest van de vorm. Het blik zelf was te rechtlijnig en het kleurgebruik samen met het grijs van het materiaal paste meer thuis in de moderne tijd.
-Een pikzwart Nespresso-doosje: De pikzwarte kleur gaf het doos een tijdloze look maar uiteindelijk bleef het doosje van karton en dat hoorde niet thuis in mijn collectie.
-Een mechanische speeltje: Dit voorwerp had eventueel nog deel kunnen uitmaken van mijn tweede collectie door zijn materiaal en ouderwetse mechaniek, maar de vorm hoorde er niet helemaal in thuis. De overige voorwerpen neigden naar het strakke, klassiek en niet naar het speelse toe. Dit voorwerp heeft uiteindelijk dan ook een plaatsje gevonden in de collectie van Elyse die als thema 'mechanisch' had.
-Een spiegelende knikker: De knikker paste eigenlijk alleen qua achtergrond informatie in de collectie thuis. Knikkers zijn een oeroud voorwerp dat doorheen de eeuwen telkens weer een heropleving beleefd heeft. Het spiegelende oppervlak hoorde eerder thuis in het abstracte.
-Een glazen bol: Paste gewoon niet in het geheel. Het materiaal was te modern, het design vereiste een sterke lamp die er te modern uitzag en de vorm hoorde niet bij het klassieke thema.
-Een ouderwetse claque: De claque is pas later uit de collectie gehaald omdat alle andere voorwerpen uiteindelijk van metaal of gelakt hout gemaakt waren. Om hem niet helemaal te vergeten heb ik hem gedragen tijdens mijn presentatie. Want wat straalt er nu meer 'retro' uit dan een ouderwetse 'bompa-claque'.
Natuurlijk moesten al deze voorwerpen vervangen worden om mijn collectie weer aan te vullen. Zeven van de tien voorwerpen... Dat was toch meer dan ik oorspronkelijk gedacht had. Dus ging ik opnieuw op zoek. Deze keer had ik echter als wat opzoekwerk verricht en kon ik gericht op zoek naar 'retro' voorwerpen. Uiteindelijk koos ik ervoor om de volgende voorwerpen in mijn finale collectie op te nemen:
-Een antieke staanklok
-Een heupfles/zakflacon
-Een oude bierfles
-Wandelstokken
-Een pijp
-Een ouderwetse mechanische koffiemolen
-Oude horloges + een zakhorloge
(-een speelgoed auto van gelakt hout)
Met deze zeven nieuwe voorwerpen, plus de drie resterenden van de oorspronkelijke collectie kon ik aan de slag. Tijdens de lessen probeerde ik voornamelijk opstellingen waarbij de verschillende voorwerpen samen het thema naar voren moesten brengen. Telkens kreeg ik als commentaar dat ze allemaal wel een retro uitstraling hadden en ze allemaal goed bij elkaar paste maar niet tot hun recht kwamen in de omgeving.
De voorwerpen verschilden allemaal van grote, materiaal en gebruik maar toch leken ze op een bepaalde manier allemaal bij elkaar te passen, op welke manier ik ze ook ordende. De combinatie van glas, hout en metaal hoorde gewoon ze goed samen dat de uiteindelijk opstelling van de voorwerpen onderling, geen groot verschil zou maken.
Dus moest ik vooral aan de gehele presentatie werken en minder aan de opstelling van de voorwerpen apart denken.Wat kon al deze voorwerpen verenigen en paste daarbij zelf in de collectie? De oplossing vond ik toen ik bij mijn grootmoeder op zolder, op zoek ging naar inspiratie. Daar stond hij dan, een kast zou ouderwets en retro als ik mij maar kon inbeelden. Weliswaar onder een dikke laag stof en spinnewebben maar nog in perfecte staat. Gelakt hout, krullen in de detailering van dat hout, beneveld glas met een kleine tekening in verwerkt. Dit was gewoon perfect. Na al het stof weg te poetsen de spinnen uit hun webben te jagen, was de kast een deel geworden van mijn collectie. De voorwerpen kwamen nu nog meer tot hun recht nadat ik ze in, op en tegen de kast geplaatst had.
Dan kwam het uiteindelijk nog op een aspect neer. De opgeving. Onze school is niet het meest stichtelijke voorbeeld als het aankomt op het thema 'retro' of 'klassiek' dus moest ik op zoek naar een plekje waar de toch was.
Uiteindelijk kwam ik uit op twee mogelijke locaties in de school: de bibliotheek en de inkomhal(hier waren de vloer en de muren niet van gegoten beton maar zak je de voegen nog steeds wat het een minder moderne uitstraling gaf hoewel de gebruikte steensoorten toch nog redleijk modern oogden). De bibliotheek geaf echter het probleem dat mede studenten zich er al gevestigd hadeen én dat er simpelweg geen plaats was waar ik mijn kast kon zetten waardoor het in de omgeving opging. Of het stind klem tussen de rekken, of het stond tegen de glazen muur. En die leek al helemaal niet klassiek. Dus was mijn uiteindelijke presentatie een antieke kast in de inkomhal met mijn voorwerpen erin, erop en ertegen uitgestald. Dat alles terwijl ik retro gekleed mijn uitleg deed aan mijn medestudenten en leerkrachten.
