Nagranie prezentuje jedną z wielu możliwości wizualnych projektu.
A-Void jest wizualnym utworem generatywnym zrealizowanym w środowisku programistycznym Processing. Podstawą pomysłu były graficznie interpretowany motyw nlabiryntu oraz procesy losowe zachodzące pomiędzy cząstkami elementarnymi w tzw. próżni kwantowej. Wzór labiryntu wybrany został nie tylko ze względu na łatwo zauważalną i właściwie kojarzoną strukturę, ale także dzięki złożonej symbolice. Znaczenia związane z
labiryntem wywodzą się od mitycznego labiryntu kreteńskiego, w którym Minos uwięził Minotaura i utożsamiane są najczęściej z rytuałem przejścia czy też inicjacji. W związku z tym "mój labirynt" stał się nie tylko dominującym elementem graficznym utworu ale także
symbolem skomplikowanych zmagań z pracą dyplomową i ukończeniem studiów. Inspiracją do stworzenia A-Void były również losowe procesy kwantowe, o których wspominam także w części pisemnej pracy dyplomowej. Wynika to bezpośrednio z moich popularnonaukowych zainteresowań dotyczących m.in. kosmosu oraz fizyki kwantowej. Szczególnie inspirującą dla mnie stała się próżnia kwantowa, która niewiele ma wspólnego z
powszechnie pojmowaną próżnią. W rzeczywistości, kwantowa próżnia kipi energią cząstek wirtualnych, pojawiających się na krótką chwilę, by zaraz potem zniknąć, dając miejsce cząstkom następnym. Stąd też tytuł niniejszej pracy: w języku angielskim void oznacza próżnię, przedrostek a jest z kolei jej zaprzeczeniem. Poza tym, tytuł A-Void jest świadomym nawiązaniem do pracy Christy Sommerer i Laurenta Mignonneau. Instalacja A-Volve z roku 1994 pozwala na generowanie oraz wchodzenie w interakcję z wirtualnymi stworzeniami przypominającymi ryby. Cechą wspólną obu tych prac jest ich generatywność oraz zamknięty system reguł i ograniczeń, posiadający jednak pewną autonomię.
Obszar grafiki zbudowany jest z białego tła oraz kwadratowych elementów, które przypisać możemy do jednej z czterech kategorii:
● Żółte kwadraty o obu współrzędnych parzystych rozmieszczone są co drugą kolumnę i wiersz; ich położenie jest stałe i nie podlega dalszym zmianom, umożliwiając tym samym zachowanie istotnych cech struktury labiryntu pomimo ciągłych jej
przekształceń w miarę upływu czasu.
● Żółte kwadraty o współrzędnych mieszanych (parzystej i nieparzystej) odpowiadają za domknięcia korytarzy labiryntu; początkowy procent prawdopodobieństwa ich pojawienia się oraz położenie jest wybierany losowo podczas każdego uruchomienia
programu. Elementy z tej grupy mogą zostać przekształcone w niebieskie kwadraty, zyskując tym samym możliwość przemieszczania się po korytarzach labiryntu. Niebieskie kwadraty to jedna z dwóch grup elementów mogących przemieszczać się po planszy. W przeciwieństwie do kwadratów czerwonych, nie posiadają one możliwości przekształcania jednych elementów w inne, jednakże same mogą zostać zmienione w żółte kwadraty, tracąc tym samym możliwość ruchu. W trakcie ich przekształcania następuje przejście kolorystyczne, podczas którego na planszy pojawia się na krótko dodatkowy, zielony kolor. Kwadraty niebieskie mogą również zdecydować w sposób losowy o pozostaniu na swoim miejscu nawet w sytuacji, gdy żadne inne elementy nie blokują ich ruchu.
● Czerwone kwadraty podobnie jak niebieskie mogą poruszać się po planszy, jednak w przeciwieństwie do nich mogą one przekształcać inne elementy: żółte w niebieskie i odwrotnie. W tym momencie, czerwony element miga. Czerwone kwadraty same nie zmieniają się a ich liczba jest stała, wybierana losowo z konkretnego przedziału liczbowego podczas uruchomienia programu. Kwadraty czerwone cechuje imperatyw działania polegający na zaimplementowanym priorytecie przekształcania kwadratów żółtych lub niebieskich, a w sytuacji, gdy nie ma takiej możliwości – ruch w jednym z możliwych kierunków. Poprzez zamianę elementów żółtych w niebieskie następuje dekonstrukcja labiryntu, jednak za każdym razem zostaje on odbudowany w nowej formie. Dzieje się tak, ponieważ przekształcenia następują w naprzemiennych fazach. Elementy czerwone (mogące przekształcać inne elementy) posiadają przypisaną im właściwość, jaką jest tendencja. Tendencja określa, czy elementy czerwone przekształcają w danej fazie elementy żółte w niebieskie, czy też na odwrót. Tendencja zmienia się na przeciwną po upływie ustalonego okresu czasu. Czas ten wybierany jest losowo z podanego w kodzie zakresu na początku każdej kolejnej fazy (pozwala to uniknąć jednostajnego tempa tych zmian). Dzięki powyższym zasadom możliwa jest obserwacja nieustannego przekształcania się labiryntu, który po każdym cyklu dekonstrukcji zostaje odbudowany w zmienionej formie. Czas trwania kolejnych faz losowany jest z wybranego zakresu wartości, dzięki czemu tempo zmian nie jest jednostajne.
W projekcie użyto ograniczonej palety kolorów, na którą składają się barwy modelu HSB o następujących parametrach:
● barwa żółta: H: 31, S: 61, B: 97; hex: #FAC05E;
● barwa czerwona: H: 6, S: 64, B: 92; hex: #EE6352;
● barwa niebieska: H: 198, S: 69, B: 83; hex: #3FA7D6
● biel tła: H: 0, S: 0, B: 99; hex: #FFFFFF;
● barwa zielona: ponieważ powstaje w trakcie przejścia kolorystycznego elementów żółtych i niebieskich, nie jest możliwe jednoznaczne jej określenie.
Prezentowana wersja pracy posiada dobierane losowo parametry wejściowe, takie jak gęstość domknięcia korytarzy labiryntu czy procentowy rozkład elementów niebieskich w stosunku do czerwonych. Pozwala to przy każdym uruchomieniu aplikacji uzyskać odmienny, przestrzenny rozkład labiryntu a także różną liczbę elementów ruchomych przy każdym kolejnym uruchomieniu programu. Grafika jest interaktywna i reaguje na poziom głośności dźwięków wydawanych przez interaktora lub innych dźwięków przechwytywanych przez mikrofon komputera. Wyższy poziom głośności dźwięków powoduje spowolnienie ruchu elementów.
