Piąty rok studiów. Myśli jak wygląda życie po tym magicznym okresie przechodzą
w ostateczne stadium. Czy miasto mnie zaakceptuje i zaanektuje, czy po kilkuletnim
przeżuwaniu zdecyduje się wypluć? Czy ja jestem w stanie zorganizować w warunkach
miejskich swój dom, mając wciąż przed oczami wyidealizowany obraz wsi? Ilekroć wracam do domu rodzinnego, po niedługim czasie odczuwam, że to już nie jest moje miejsce,przestałem być mieszkańcem, zacząłem być gościem. Czuje się rozdarty pomiędzy dwoma miejscami, z jednej strony spokojne tempo życia na wsi, przestrzeń w której linia horyzontu nie jest zaburzona wyrastającymi z każdej strony betonowymi budynkami, z drugiej, miasto kuszące wizją wymarzonej przyszłość, oferujące (przynajmniej dotychczas) świetne warunki rozwoju artystycznego. Bliskość znajomych i przyjaciół kontra rodzina. Przeszłość nacechowana dobrymi wspomnieniami kontra teraźniejszość. Różnice na każdym kroku, różnorodność wciąż weryfikująca światopogląd. Stoję w rozkroku pomiędzy wsią a miastem, czyniąc
z tego główną oś opowiadanej historii.

Zmagania między materiami miasta i wsi. Czasem przeważa natura, całkowicie przejmując kontrolę, a czasem jest jedynie drobnym akcentem miejskiego życia. Walka ta toczy się w mojej głowie, gdzie zależnie od nastroju, czy sytuacji czuję się bliższy wsi lub miastu. Wszystko się przenika walcząc o dominację. Drażniące zakłócenia w przestrzeni, betonowe ściany zamykające w ciasnych uliczkach, coś z tyłu głowy podpowiada Uciekaj. Ignoruję podpowiedź. Może pojadę do domu w przyszłym tygodniu.
*
Drugi tydzień pobytu w domu rodzinnym, bardzo chcę wracać do Krakowa. Wszystko zaczyna drażnić łącznie z wyczekiwaną przestrzenią. Czuję jak czas ucieka mi przez palce, nie mogę zmusić się do działania.

Spojrzenie na dom rodzinny już nigdy nie będzie takie samo, zmieniłem się, tak samo
jak zmieniła się moja rodzina. Nic nie stoi w miejscu, nieobecność nie zatrzymuje czasu. Zasób nowych doświadczeń i nasiąknięcie innym stylem życia zadziałało niczym filtr zaburzający sielankowy, nostalgiczny obraz przeszłości. Pozostaje pytanie,
czy filtr faktycznie zaburza, czy może wzbogaca obraz?

Wota ofiarne zastąpione materiami miejsca. Niemalże relikwie wyrażające sobą tak wiele, sentymentalny spokój, czytelne znaki upływającego czasu w kontrze do rozedrganej,
szybkiej, nerwowej rzeczywistości. Miasto wyświęca wieś, a wieś wyświęca miasto. Kolejne uderzenie sentymentu o mur teraźniejszości.

Terytorium zostało wyznaczone. Już nie trzeba się obawiać o młode brzozy i sosny, niedawno zasadzone. Potencjalne zagrożenie nie ma już wolnego wstępu, jest granica z którą trzeba się liczyć.

*
Drzwi zamknięte podwójnym zamkiem, ubieram buty szykując się do wyjścia, nagle zamieram w bezruchu słysząc jak klucz przeskakuje w zamku mieszkania obok. Jednak aż tak mi się nie spieszy, czekam aż sąsiad wyjdzie, żeby go przypadkiem nie spotkać.

Styczniowe popołudnie, czuję głód, ale nie mam czasu by gotować, dzisiejszy obiad zostanie zapewniony przez najbliższy sklep. Kotlet mielony wtłoczony w śliskie puree,
syntetycznie błyszczące. W drugiej przegrodzie plastikowego naczynia buraczki, rozbryzgane po wszystkich ściankach. Biorąc widelec do ręki przypominam sobie niedawny, świąteczny obiad, wspólną biesiadę rodzinną. Wszechobecny gwar, rozmowy, śmiechy.
Obiad w tych okolicznościach, okraszony wspomnieniem staje się wyjątkowo przygnębiający.

Audio: https://soundcloud.com/micha-tokarz-615825194/biesiada

W latach 30. XIX wieku powstaje pierwszy kombajn zbożowy, potrafiący przesiewać i młócić plon, zanim maszyna stanie się popularna na świecie minie ponad wiek, jednak krok ku mechanizacji wsi został wykonany. Pięćdziesiąt lat później kolejne epokowe wydarzenie, w Berlinie i Sankt Petersburgu zostają uruchomione pierwsze tramwaje elektryczne. Nowy poziom w komunikacji miejskiej.
Tramwaj i kombajn, dwa symbole rozwoju, piętna odciśnięte przez obie przestrzenie.

Impreza w piwnicy jednego z licznych klubów w Krakowie. Wchodzę ze znajomymi znieczulając się uprzednio solidną dawką alkoholu. Jednocześnie chcę i nie chcę tutaj być, Mimo procentów we krwi wciąż czuję się dziwnie sztywno. Przypominam sobie drzeworyty przedstawiające zbójników tańczących w piwnicy. Ludowość tych prac staje się zabawnym filtrem rzeczywistości.

Tereny mojego dzieciństwa, wszyscy sąsiedzi po tej stronie drogi mnie znają, a ja znam ich. Wiem do kogo należy każde pole i co się na nim uprawia. Dęby przy rzece były centrum zabaw i rekreacji dzieciaków z okolicy. Wydawało mi się, że znam to miejsce na wylot. Wraz z rozpoczęciem nauki w liceum wyprowadzam się do internatu, w domu bywam weekendowo i na święta. Powoli zaczynam tracić kontakt z tą ziemią. Teraz kończę studia, wszystko wydaje się podobne, jednak zupełnie różne, część sąsiadów nie żyje, innych czas również nie oszczędzał. Z rówieśnikami wymieniamy grzeczności nie mając wspólnych tematów do rozmów. Powierzchownie wszystko wydaje się być na swoim miejscu, ale jednak coś się zmieniło, chyba zostałem wykorzeniony.
*
W mieście zyskasz wykształcenie. W mieście lepiej płacą. W mieście to jest życie.
W mieście wszędzie blisko. Święta wizja przeprowadzki.

W domu — mieszczuch, w mieście — wieśniak. Nieustanna próba dostrojenia się do miejsca, dziwaczna dychotomia. Uczucie drażniące jak kamień w bucie, zwłaszcza, że to jest tylko w mojej głowie. Zwykle go nie ma, ale czasem jakaś drobna sugestia znów sypie żwir do buta. Coraz rzadziej się pojawia, ale wiem, że wciąż gdzieś tam jest. Dostrojenie wciąż nie jest kompletne.